Gert werd vijftig, en dat werd gevierd. Zijn vrouw Annemarie regelde in het geheim een feestje voor hem. Er was in de buurt van Barneveld een zaaltje gehuurd, geluidapparatuur geregeld en catering verzorgd. De in het geniep opgetrommelde feestvarkens – feestkippen is gezien de locatie wellicht passender – waren stuk voor stuk muzikale vrienden. Dat wil zeggen: ieder had zijn of haar muzikale verleden met Gert.
Het was een gemêleerd publiek. Er waren de twee zangeressen van een niet onverdienstelijke praiseband waar Gert de gitarist was. Aan het begin van deze eeuw hebben zij de nodige optredens in en rondom Nederland gegeven. Anderen speelden (en spelen) samen met Gert in een bluesrockband, organiseerden gezamenlijk een blues festival of bouwden samen met hem handgemaakte gitaren.
Ik was er ook.
In grofweg de periode 2003 - 2006 speelde ik namelijk samen met Gert in OneDay, een alternatieve rockband uit Zwolle. Gitarist Siefried en drummer Dick waren ook van de partij. Met name die laatste had ik sindsdien niet meer gezien. Het was een warm wederzien. Zoals dat gaat werden er binnen no-time plannen gesmeed om in Zwolle een reünie te houden; een avondje jammen in de oefenruimte en daarna een goed glas bier drinken. Siegfried zou wel even een WhatsApp-groepje regelen. Er was echter één probleem:
Ik heb geen WhatsApp.
Al een paar jaar weiger ik WhatsApp te gebruiken, en ik moet steevast uitleggen waarom. En zoals zo vaak zijn er meerdere antwoorden te geven. En ik geef ook meerdere antwoorden. We kunnen het hebben over het verdienmodel van Meta, de storm aan notificaties, het gebrek aan echte interactie of de problemen rondom privacy. Ze komen in het boek dan ook ruimschoots aan bod. Maar vandaag, vandaag beperk ik me tot het volgende:
Ik heb het nodig.
Ik heb het nodig om iets te hebben dat mij eraan herinnert – of mij er bij helpt – om niet klakkeloos te kiezen voor gemak. Het helpt mij stil te staan bij het feit dat innovaties ons van alles kunnen bieden, maar dat het ons vaak ook iets kost. En bij dat laatste staan we niet genoeg stil. En je wil niet wéten hoe vaak ik mensen vooral zie – of hoor – balen van WhatsApp. Al die verkeerd geïnterpreteerde woorden, die-en-die die pas twee dagen later reageert, de vloed aan gemiste berichtjes in de vriendenapp waar je naar je eigen gevoel dan toch maar weer op moet reageren, al die pingetjes tijdens een gezellig etentje met een vriend die je lang niet hebt gesproken. Ik hoor het een en denk:
Stop. Er. Dan. Mee.
Echt. Gooi WhatsApp eens een week – of doe eens gek: een maand – van je telefoon. Die op je laptop mag je houden voor noodzakelijke dingen. Maar ga een tijd zonder. Geen WhatsApp op je telefoon. Geen pingetjes, geen grappige videootjes, geen discussies, even niks.
Er gaat een wereld voor je open.
Ik beloof het je.